Page 63 - ODV Training outline_PL

Druk 3D to metoda, za pomocą której trójwymiarowy, solidny, namacalny
model jest tworzony z pliku cyfrowego, zazwyczaj poprzez osadzanie wielu
cienkich, następujących po sobie warstw materiału. Ten szybki wzrost

popularności wynika z faktu, że umożliwia on produkcję dostępną dla dużej liczby
osób. Jest to związane z niewielkimi rozmiarami oraz stosunkowo niską ceną
drukarek.

Wczesne techniki produkcyjne są często określane jako „produkcja tradycyjna”,
ponieważ produkcja addytywna została wprowadzona dopiero w latach 80-tych

XX wieku. Aby zrozumieć podstawowe różnice między wytwarzaniem addytywnym
i tradycyjnym, konieczne jest sklasyfikowanie wszystkich technik w trzech
kategoriach: wytwarzanie subtraktywne, formatywne i addytywne.
Obiekty 3D są konstruowane przy użyciu produkcji addytywnej, która polega na
osadzaniu i łączeniu dwuwymiarowych warstw materiału. Technika ta nie wymaga

prawie żadnych początkowych inwestycji ani czasu, co czyni ją idealną do
prototypowania. Możliwa jest szybka produkcja i utylizacja zużytych
komponentów. Dodatkowym atutem druku 3D jest możliwość wytwarzania
komponentów o praktycznie dowolnej geometrii.

Przedmioty są wytwarzane za pomocą subtraktywnych procesów
produkcyjnych, takich jak toczenie i frezowanie, które obejmują usuwanie
materiału z litego bloku, powszechnie znanego jako „półfabrykat”. Jego
zastosowanie jest niemal uniwersalne, ponieważ praktycznie każdy materiał może
być obrabiany. Wyjątkowo precyzyjne i wysoce powtarzalne komponenty mogą
być wytwarzane przy użyciu tej techniki ze względu na szeroką kontrolę nad

każdym etapem procesu. Jest to najbardziej opłacalna metoda produkcji dla
zdecydowanej większości projektów, pomimo faktu, że zwiększa czas
przygotowania i koszty ze względu na potrzebę komputerowego wspomagania
produkcji (z ang. Computer Aided Manufacturing, CAM) w celu zaplanowania

niestandardowych trajektorii narzędzi i wydajnego usuwania materiału.

Produkcja addytywna Produkcja subtraktywna